Alfabet polski

Większość języków europejskich posługuje się alfabetem łacińskim, wzbogaconym o dodatkowe litery. W języku polskim dodatkowe litery to samogłoski ą, ę, ó oraz spółgłoski ć, ń, ś, ź, ż oraz ł. Ale nie tylko alfabet języka polskiego ma więcej liter. Alfabet języka niemieckiego jest bogatszy o ä, ö, ü, ß. W języku rumuńskim są dodatkowo ă, â, î, ș, ț, a na przykład w innych językach słowiańskich (czeskim, słowackim czy słoweńskim) występują č, š oraz ž. Te dodatkowe litery umieszczane są albo po literze, z której zostały "utworzone" (jak np. ć w języku polskim po literze c, ś po literze s, czy ź po literze z) albo na końcu alfabetu (jak w języku duńskim, norweskim czy fińskim).

Najczęściej występującymi literami w polskich słowach są samogłoski a, i, o, e (odpowiednio 8,91%, 8,21%, 7,75%, 7,66%). Najczęściej występującą spółgłoską jest spółgłoska z (5,64%), a na kolejnych miejscach uplasowały się n (5,52%), r (4,69) i w (4,65). Próg 4% przekracza jeszcze spółgłoska s (4,32%). Najrzadziej zaś używaną spółgłoską jest ziet, która występuje tylko w 0,06% polskich wyrazów.*

*zobacz Słownik Języka Polskiego PWN

Proszę przeczytać tekst i zdecydować, czy podane zdania są prawdziwe (prawda) czy nieprawdziwe (nieprawda).